|
|
Agata Barańska
* 17.01.1990 + 13.07.2012
Miejsce pochówku: Warszawa, cm. we Włochach, woj. mazowieckie
|
|
|
|
|
|
|
Licznik odwiedzin strony
98859
|
|
|
 |
(*)
spelniaj swoje marzenia....tam...gdzies....daleko....
Zgłoś SPAM
|
28.02.2013
Aniołowie nasi.. Ich głos jest jak strumień leśny Delikatnie śpiewa pieśni Które tylko w głębi ciszy Serce, a nie ucho słyszy Dotyk dłoni- powiew wiatru Delikatnie muska ramię Aby przebyć bez upadku Drogę, co przed nami stanie Za dnia wciąż przy naszym boku W nocy siedzą u wezgłowia Niestrudzeni, niewidoczni Liczą wypaplane słowa Wypaplane, wykrzyczane Te bolesne i te słodkie Przebierają jak mak z grochem Prosząc Boga tysiąckrotnie By ich podopiecznych błędy W wielkim swoim zmiłowaniu Złożył w niepamięci czasu Jak my głowę na posłaniu A gdy w słońcu świat się budzi Aby pędzić poprzez życie Oni kroczą znów do ludzi Rozwijając skrzydła skrycie Agnieszka Lisowska
Zgłoś SPAM
|
- "Cześć wujku!" Widzę Ją jak zmierza ku mnie w Garbatce; - "Cześć wujku!" W domu na Jutrzenki schodzi ze schodów... Zawsze ten łagodny i ufny uśmiech na jasnej twarzy. Chętna do rozmowy, działania, towarzyska ale i refleksyjna. Nie zapomnę naszych rozmów na spacerze w Garbatce. Było kilkoro rówieśników ale chętnie przystała na propozycję spaceru. Trochę filozoficznie trochę o naturze... czas minął szybko. Wróciła do swoich towarzyszy. Równie chętnie. Miła. Miła, ciepła, subtelna, NASZA blondyneczka. Nasza bo przecież 15 lat dane nam było patrzeć jak rosną i dojrzewają nasze dzieci. Pod powiekami jej obrazy jak zdjęcia. Takie krótkie błyski. Ale są. Chociaż tyle... Jest jednak jakaś czarna siła, która zabiera nam wszystko. Choroby, śmierć. Nieodwołalne. Nie mogliśmy uwierzyć w jakiś strzęp informacji z Facebooka. Sprawdziliśmy nekrologi. Nie ma! Głupi dowcip jakiegoś małolata. Odetchnęliśmy. Ale zadzwoniłeś. Ten raz nie chcieliśmy Cię słyszeć... Nie mogłeś nas ochronić. Niestety. Wszystko to było jakieś nierealne aż do dnia pogrzebu. Wtedy musieliśmy to przyjąć. Ceremonia pełna skupienia, wszyscyśmy cierpieli. To chyba nie może być piękne ale wspaniała refleksyjna homilia, pieśni, muzyka pomagały przynajmniej trochę ulżyć cierpieniom. Ale tylko trochę i na chwilę. Widok Was, cierpiących tak niewymownie a przez to dostojnych i wielkich był nie do zniesienia. Ta kara, za co? Znowu łzy. Tylko łzy, bez słów. Dobrze że mogliśmy Was choć na chwilę przytulić. - "Cześć wujku!" - Cześć Agatko! Dziękujemy Wam za Nią.
Zgłoś SPAM
|
|
|
|
|
|
|
|
|
